အားမနာလို႔က်ားကၽြာလားေ၀း

ရခိုင္တိုင္းရင္းသားထဲမွာပါ၀င္ေရ.. ျမိဳ(သို႔မဟုတ္) ခမီးလူမ်ဳိးတိ၏ ရိုးသားမွဳကို အားလံုးသူၾကားဖူးျပီးသားထင္ပါေရ...။
ယျပီးေက..သူရို႔စြာရခိုင္စကားကိုေလ့..ၾကိဳးစားလို႔ေျပာကတ္စြာ..မပီကလာ..ပီကလာေသ်ွနန္႔.. နားထဲမွာ..နားေထာင္ရစြာ..ေကာင္းခ်စ္ဖို႔ေကာင္းပါေရ.. ။ ယေကေလ့.. သူရို႔စြာ..စကားအသံုးအႏုန္းမွန္ေအာင္မသံုးတတ္ေတအတြက္နန္႔... တခါတရီ.. သူရို႔ေျပာလုိက္စြာစကားတိစြာ.. အဓိပ္ပါယ္ေနာက္တစ္မ်ဳိးသက္ေရာက္နိန္တတ္ပါေရ..။
ယင္းပိုင္.. ခမီးလူမ်ဳိးတိစကားေျပာအလြဲအတြက္နန္႔.. အကၽြန္တစ္ခါ..ထမင္းငတ္ဖူးပါေရ.. ။

ဂိုးေသ်ွက...ယင္းသူရို႔စကားေျပာမတတ္စြာနန္႔..မင္းထမင္းငတ္စြာနန္႔ဇာဆိုင္ေလေ၀း..လို႔မိန္းခ်င္ဖို႔..။ ဟုတ္ပါေရ.. ဇာပိုင္ဆိုင္ေလဆိုစြာ...ေအာက္မွာရာဖတ္ၾကည့္ပါဖိ..။

အကၽြန္နန္႔ အကၽြန္႔သူငယ္ခ်င္းေက်ာ္မိုးေအာင္ေရ.. အေသ်ွခါကပင္..ခရီးလားရစြာေကာင္း၀ါသနာပါကတ္ပါေရ.. ။ ယင္းတြက္နန္႔.. လူပ်ဳိေပါက္ျဖစ္စြာနန္႔.. ႏွစ္ေကာင္..ရခိုင္ျပည္ကိုျဖိဳလုိ႔လားစြာ နယ္ကသူငယ္ခ်င္းတိဆိုေက.. မေရာက္ဖူးေရအိမ္မဟိလိုက္ပ်ာလ္..။ ေယပိုင္လားကတ္စြာ.. တစ္ႏွစ္ခါ.. တကၠသိုလ္ပိတ္ထားလို႔..အားနိန္ေရအတြက္နန္႔ ႏြီခါ.. အကၽြန္ရို႔ႏွစ္ေယာက္ေရ.. တစ္ခန္းတည္းသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ဟိေရ.. ရြာကိုလည္ဖို႔လားကတ္ပါေရ...။ ယင္းရြာေရ.. ရခိုင္ျပည္အစြန္အဖ်ားေဒသဘက္ကိုက်ေရအတြက္နန္႔.. အကၽြန္ရို႔ႏွစ္ေယာက္ေရ.. ကားတစ္တန္..ႏြားဂါရီတစ္တန္..နန္႔.. ေနာက္ဆံုးတစ္ခုလမ္းေလ့ မေပါက္ယာျဖစ္လို႔.. လမ္းေလ်ွာက္ဗ်ာလ္လားရပါေရ.. ။ ဟုိရြာကိုေရာက္ေက ၀င္မိန္း..
ေဒရြာကိုေရာက္ေက၀င္မိန္းနန္႔.. ေနာက္ဆံုးခါ..နီ၀င္ဖို႔ပ်င္နိန္ယာျဖစ္လို႔.. အကၽြန္႔သူငယ္ခ်င္းကနီးစပ္ေတ..ရြာတစ္ရြာမွာ.. အက်ဳိးအေၾကာင္းေျပာျပဗနာ.. ေဒနိန္႔တစ္ညဥ္႔အိပ္ျပီးခါမွ နက္ဖန္မိုးထဆက္လို႔လားကတ္ဖို႔လို႔အၾကံပီးပါေရ.. ။ အကၽြန္ေလ့.. ျခီေထာက္တဗ်င္းေညာင္းနိန္ယာ.. ဆက္ေလ်ွာက္ခ်င္စိတ္တစ္ခုပိုင္ေလ့မဟိဗ်ာလ္..။ ယင္းတြက္နန္႔.. ရြာစပ္မွာဟိေရ.. တဲတစ္လံုးထဲကို၀င္ဗနာ.. အက်ဳိးအေၾကာင္းေျပာျပေရ။ ယျပီးခါမွ.. အဂုအကၽြန္ရို႔ေရာက္နိန္ေရ ရြာစြာခမီးရြာမွန္းသိရေရ.. ။ အသက္ေလးဆယ္ေလာက္ဟိေရ ..ခမီးလူၾကီးတစ္ေယာက္တည္းယာခင္းလုပ္လုိ႔နိန္စြာ ။ လူၾကီးကစိတ္ေလ့ေကာင္းေရ... အကၽြန္ရို႔ကို အီးအီးေဆးေဆးနားခိုင္းဗနာ.. နက္ဖန္ခါမွ.. အကၽြန္ရို႔လားခ်င္ေရရြာကို သူကိုယ္တိုင္လိုက္ပို႔ပီးဖို႔ဆိုစြာကို.. ရခိုင္စကားမတတ္ကတတ္နန္႔ေျပာပါေရ ။ အကၽြန္ရို႔ႏွစ္ေယာက္ေလ့.. "ခ်ီးစိုက္မြတ္တံုး..ခ်ေဘာင္သာတြိေရပိုင္.." (စကားပံုမွားလခယာဟမ္.. မတတ္ႏိုင္.. အတြက္ေပၚစြာကို ယူသံုးလုိက္ယင့္ေယ..ဟဲဟဲ) ကေကာင္းေပ်ာ္လချပီးေက.. အားမနာပါးမနာ.. လူမ်ားအိမ္ထက္.. တက္ထိုင္နိန္ကတ္ယာမနားေယ ။
ခမီးၾကီးေလ့အာဂႏၵဳတိကိုေကၽြးဖို႔ဆိုဗနာ.. ခၽြဲတလံုးလံုးနန္႔ခ်က္ျပဳတ္နိန္စြာျမင္လုိ႔..အကၽြန္ရို႔ႏွစ္ေကာင္.. လ်ွာရည္ယိုနိန္ကတ္ယာ ။ တနားေလာက္နိန္ေက.. ထမင္းတိယတိခူးခပ္ပနာ..အကၽြန္ရို႔ကိုေခၚလို႔ေကၽြးစြာနန္႔.. ထမင္းေလာင္ဗန္းထြက္ျပီးလားဖို႔ပိုင္.. တတင္းဆုတ္လို႔.. အားရဘားရလြဲပလိုက္မယ္ဆိုဗနာ.. ထိုင္ကတ္ယာမနားေယ ။ ငါးကေလ့..ၾကက္သားနန္႔.. ဇာေျပာဖို႔လုိဖို႔လဲ.. တစ္ေယာက္တစ္ဖဲ့စီထည့္ပနာ.. အားရပါးရဆြဲလို႔ကိုင္ဖို႔ပ်င္နိန္ကတ္ေတ ။ ယင္းအခ်ိန္မွာ..ခမီးစြာဓါးမတစ္ေခ်ာင္းကိုင္ဗနာ.. (ျခံယွင္းဖို႔လားဖို႔ဟိဖို႔) ေအာက္ကိုဆင္းဖို႔ပ်င္နိန္ေရ..။ ယေကေလ့.. သူကမဆင္းသိမ့္ဘဲနန္႔.. အိမ္သ်ွင္ပီပီ.. အကၽြန္ရို႔ႏွစ္ေယာက္ကို..စကားတစ္ခြန္းႏွစ္ခြန္းေလာက္ေျပာဖို႔လိုအပ္ေတလို႔ ယူဆလို႔လားမသိ.. ျပန္လွည့္လာဗနာ အကၽြန္ရို႔ကိုၾကည့္ဗနာေျပာေရ...

" အားမနာလုိ႔ က်ားကၽြာလာေ၀း " လတ္..(လက္ထဲမွာေလ့.. ဓါးမတစ္ေခ်ာင္းသန္ကသန္ေရနန္႔...)

အကၽြန္ေလ့ယင္းစကားကိုၾကားစြာနန္႔.. အားရပါးရကိုက္ဖို႔ပ်င္နိန္ေရၾကက္သားဖဲ့ကိုဆက္မကိုက္၀ံ့ဘဲ ေၾကာင္လို႔ၾကည့္နိန္ေရ..။ ေယမွာ.. ခမီးကအကၽြန္ရို႔သူ႔စကားကို နားမလည္ထင္လို႔ဟိဖို႔ အရာထပ္လို႔ေျပာေရ..
လက္ကဓါးကိုေလ့..ေျမာက္လို႔..
" အားမနာလို႔..က်ားကၽြာလားေ၀း " လတ္.. အသံကေလ့..ၾသၾသၾကီး.. လက္ကဓါးကိုေလ့ေျမာက္လို႔... အကၽြန္ရို႔ေလ့..ဆက္စားရဖို႔လိုလို..ရပ္ဘဲရပ္နိန္ရဖို႔လိုလို.. တိုးလိုးတန္းလန္းနန္႔.. သူ႔ကိုရာေငးၾကည့္နိန္ကတ္ေတ..။

ေယမွာ .. ခမီးေလ့.. ေဒတစ္ေခါက္ခါ.. ရိွကိုေလ့တိုး.. လက္ကဓါးကိုေလ့ေျမာက္ယင္းနန္႔.. အသံကေလ့.. အယင္တစ္ေခါက္ကထက္က်ယ္ဗနာ.. "အားမနာလို႔က်ားကၽြာလာေ၀း " ဆိုစြာနန္႔.. အကၽြန္ရို႔ႏွစ္ေကာင္လျပာစိုင္ဗ်ာလ္.. ဓါးနန္႔အခြတ္ခံရလတ္ေမေၾကာက္လို႔.. သရုန္းဘရုန္း..ဆင္းျပီးကတ္ေတ.. အကၽြန္႔သူငယ္ခ်င္းက..အကၽြန္႔ထက္သတၱိဟိပံုေပၚေရ.. အိမ္ထက္ကခုန္ဆင္းခါကၽြတ္က်န္ခေရ..ဒေယာကိုေတာင္ ျပန္မေကာက္ဘဲ.. အကၽြန္႔ေနာက္က.. ထက္ၾကပ္မကြာလုိက္ပါလတ္ေတ.. ။

ေနာက္ကိုေတာင္လွည့္မၾကည့္ဘဲႏွစ္ေကာင္ဇကုန္ပ်ံကတ္စြာ.. ဇာကိုေရာက္လို႔ေရာက္မွန္းမသိ... ေတာစပ္ကိုေရာက္ပနာ ..လမ္းမြိန္႔ထြက္လခလို႔.. ထြက္ဖုိ႔အေပါက္ၾဟာလုိ႔မရလိုက္ကတ္ဗ်ာလ္ ..။ ၀မ္းဆာဆာနန္႔ ႏွစ္ေကာင္ အပင္တစ္ပင္ထက္ကိုတက္ပနာ တစ္ညဥ့္လံုးျခင္ကိုက္ခံလို႔အိပ္နိန္ရေရ..။

မိုးလင္းနီထြက္ခါမွ.. လမ္းစၾဟာဗနာ..ေတာစပ္ကိုထြက္က်မွ.. မိန္းစမ္းပနာ.. အကၽြန္ရို႔သူငယ္ခ်င္းရြာကိုၾဟာလို႔ရလခေရ ။
အကၽြန္ရို႔ေလ့..ခရီးေရာက္မဆိုက္.. ခမီးတိ..ကေကာင္းနားလည္းရခက္ေတအေၾကာင္း.. ထမင္းခ်က္ခါခ်က္ေကၽြးျပီးေက.. စားဖို႔ပ်င္မွာ.. ဓါးနန္႔ျငိဳးေၾကာင္းေျပာျပမွာ.. အကၽြန္႔သူငယ္ခ်င္းက.. တအံ့တၾသနန္႔ ျပန္မိန္းပါေရ..။
အကၽြန္ရို႔ေျပာစြာကိုနားေထာင္ျပီးမွာ.. ထိုေကာင္တဗ်င္းထိုင္ဟားစြာ.. ငါးမိနစ္ေလာက္ထိုင္ေစာင့္နိန္ရေရ.. သူရယ္စြာျပီးဖို႔ ။ ယျပီးခါမွ.. အကၽြန္က.. ဇာဖို႔လို႔ရယ္စြာေလေ၀း.. လို႔မိန္းေရမွာ.. ယင္းေကာင္ျပန္ေျပာေရစကားကိုၾကားရခါ.. အကၽြန္ရို႔ႏွစ္ေယာက္.. ကေကာင္းႏွေမ်ာတသျဖစ္လခကတ္ေတ.. ။သူေျပာစြာက..
" ဟားဟား.. မင္းရို႔တိက.. ခ်ေၾကာက္ပူက်နိန္ခီစြာကို.. သူကမင္းရို႔ကိုျငိဳးစြာမဟုတ္.. မင္းရို႔ကို..
အားမနာေက့.. စားကတ္ေ၀း... လို႔ေျပာစြာမွာ.. စကားေျပာမတတ္လုိ႔အသံုးအႏုန္းတိလြဲလခဗနာ.. အားမနာလို႔က်ားကၽြာလာကိုး ျဖစ္လခရစြာရာေ၀" လတ္.. ။ အဟိန္႔.. အကၽြန္ရို႔ႏွစ္ေယာက္ကိုယ္၀မ္းေသ်ွကိုယ္ပြတ္လုိ႔.. ငိုမဲ့မဲ့နန္႔..

ကိုင္း...အကၽြန္မေျပာလား..ခမီးတိ.. စကားေျပာမတတ္စြာ.. တစ္ေယာက္ကိုေလ့.. ဒုကၡမပီးေကေလ့.. အကၽြန္ထမင္းတစ္ထပ္ငတ္ဖူးပါေရဆို.. ေတာက္.. ၾကက္သားဆီျပန္ေ၀.. ဟူး...

Written by: DO_OR_DIE