စာပီႏိုးထခြင့္ပီးပါ

ထီးက်ဳိးနန္းပ်က္ အေမွာင္ဖံုးလို႔
ျပည္ရြာပ်က္ျပိဳ...မီးေတာက္ဖံုးလုိ႔..
ျပာက်၏သို႔... စာပီမီးခြက္..
ေတာက္လင္းမွဳကင္း... မိွန္ေပ်ာက္ျပယ္လို႔..
ျမီသို႔ခ၀ပ္ခရ၏ ....။

လူမ်ဳိးအရိပ္... စာပီေဆာင္ဟု..
ပညာဟိရို႔... ဖြဲ႔ဆိုသည့္တိုင္း..
ဟိုးအယင္ခ်ိန္... စာပီအလင္း..
ျပည္ရြာဖံုးသို႔.. ေတာက္လင္းခ်ိန္က..
လူမ်ဳိးဂုဏ္ေရာင္ေတာက္ခ၏...။

စာပီညိဳးႏြမ္း... ျပည္ေလ့ကၽြမ္းလို႔..
လူမ်ဳိးျခားေအာက္.. ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္..
ျပည္ရုပ္မပီ... လူရုပ္မေပါက္..
ကုိယ့္စာပီေလ့.. ကိုယ္မသိဘဲ..
မ်က္ကန္းဘ၀ေရာက္ရ၏...။

စာပီေပ်ာက္က...လူမ်ဳိးေပ်ာက္လိမ့္..
စြဲမွတ္ယံုၾကည္.. မွတ္ယူကတ္လို႔..
ငါရို႔သြီးထဲ... စာပီ႔၀ိဥာဏ္..
တခါႏိုးထ... အသက္၀င္ဖုိ႔..
ကေလာင္ဆြဲကိုင္ကတ္ရမည္။

Written by: DO_OR_DIE